Όταν δέκα χρόνια πριν ο
Αντώνης Σρόιτερ ανέλαβε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων ενός μεγάλου
σταθμού, πολλοί αναρωτήθηκαν αν “θα τα βγάλει πέρα”, δεδομένης της
μικρής τηλεοπτικής του εμπειρίας. Κάποιοι άλλοι, επίσης, στοιχημάτιζαν
για το αν “θα επιβιώσει” απέναντι στις επιτυχημένες δραματικές σειρές
που προβάλλονταν την ίδια ώρα, καθώς ο Alpha είχε αποφασίσει τη μεταφορά
του δελτίου στις 19:00. Δέκα χρόνια μετά, κατάφερε να διαλύσει την
όποια καχυποψία υπήρχε στο ξεκίνημα και να αποδείξει ότι, με πολλή
δουλειά και αξιοπρέπεια, μπορείς να κερδίσεις την επιτυχία, τη διάρκεια,
αλλά κυρίως τον σεβασμό.
συνεντεύξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
– Νιώθεις εξίσου άνετα και από τη μεριά του συνεντευξιαζόμενου; Ή λες “Οπ, τι γίνεται, εγώ πρέπει να κάνω τις ερωτήσεις”;
Ε, όχι, εντάξει, συνεντεύξεις δεν δίνω πολλές, αλλά δεν έχω θέμα μη άνεσης, γιατί δεν έχω να κρύψω και κάτι, δεν έχω να πω και κάτι διαφορετικά από ό,τι είναι. Οπότε αισθάνομαι περισσότερο ότι συζητάω με ανθρώπους, παρά ότι δίνω συνέντευξη.
Ε, όχι, εντάξει, συνεντεύξεις δεν δίνω πολλές, αλλά δεν έχω θέμα μη άνεσης, γιατί δεν έχω να κρύψω και κάτι, δεν έχω να πω και κάτι διαφορετικά από ό,τι είναι. Οπότε αισθάνομαι περισσότερο ότι συζητάω με ανθρώπους, παρά ότι δίνω συνέντευξη.
– Έχεις θέσει ποτέ όρια σε συνεντεύξεις, τύπου “Μη με ρωτήσετε αυτό” κ.λπ.;
Όχι. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μη μιλάμε για την οικογένειά μου, για την προσωπική μου ζωή κ.λπ. Όχι επειδή κι αυτή έχει κάτι κακό, αλλά επειδή νομίζω ότι η δουλειά η δική μου δεν είναι μια δουλειά που πουλάς και το story της ζωής σου, και το lifestyle σου μαζί. Αυτό περισσότερο. Αλλιώς, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να συζητηθεί.
Όχι. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μη μιλάμε για την οικογένειά μου, για την προσωπική μου ζωή κ.λπ. Όχι επειδή κι αυτή έχει κάτι κακό, αλλά επειδή νομίζω ότι η δουλειά η δική μου δεν είναι μια δουλειά που πουλάς και το story της ζωής σου, και το lifestyle σου μαζί. Αυτό περισσότερο. Αλλιώς, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να συζητηθεί.
– Νιώθεις ότι σε έχουν σεβαστεί οι συνάδελφοι και τα ΜΜΕ όλα αυτά τα χρόνια που είσαι στην πρώτη γραμμή;
Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο παράπονο. Υπάρχει απλά μία “συνήθεια”, που δεν αφορά εμένα, αφορά όποιον μπαίνει σε αυτόν τον χώρο που λέγεται τηλεόραση. Ενώ, δηλαδή, κατ’ αρχάς όλοι όσοι είμαστε στον ευρύτερο χώρο της τηλεόρασης λέμε ότι είναι καλό να βλέπουμε νέα πρόσωπα, όχι μόνο τα παλιά, τα φθαρμένα, με το που μπαίνει ένα νέο πρόσωπο στην τηλεόραση, αντιμετωπίζεται με τεράστια καχυποψία και, αν θες, με μια εχθρότητα.
Όταν μπήκα, λοιπόν, κι εγώ σε αυτόν τον χώρο, παρά το γεγονός ότι είχα ήδη 15 χρόνια δημοσιογραφίας από πίσω, αντιμετώπισα την καχυποψία του νέου προσώπου, αυτό το “Ποιος είναι τώρα αυτός που ήρθε από το πουθενά να πει κεντρικό δελτίο ειδήσεων;” – παρά το γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος που το λέει αυτό, μπορεί να ήταν εκείνος που έλεγε πριν “Γιατί δεν έχουμε νέα πρόσωπα στην τηλεόραση;”. Αυτή, λοιπόν, την καχυποψία την αντιμετώπισα. Αλλά τώρα, 10 χρόνια μετά, και με 3.000 δελτία ειδήσεων και συνολικά 25 χρόνια στη δουλειά, δεν νομίζω ότι υφίσταται τέτοιο θέμα.
Από εκεί και πέρα, έχω τη χαρά να έχω καλές σχέσεις με τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, είτε είναι στον χώρο της τηλεόρασης, είτε είναι στον χώρο του Τύπου, είτε είναι τηλεκριτικοί, είτε είναι οτιδήποτε.
Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο παράπονο. Υπάρχει απλά μία “συνήθεια”, που δεν αφορά εμένα, αφορά όποιον μπαίνει σε αυτόν τον χώρο που λέγεται τηλεόραση. Ενώ, δηλαδή, κατ’ αρχάς όλοι όσοι είμαστε στον ευρύτερο χώρο της τηλεόρασης λέμε ότι είναι καλό να βλέπουμε νέα πρόσωπα, όχι μόνο τα παλιά, τα φθαρμένα, με το που μπαίνει ένα νέο πρόσωπο στην τηλεόραση, αντιμετωπίζεται με τεράστια καχυποψία και, αν θες, με μια εχθρότητα.
Όταν μπήκα, λοιπόν, κι εγώ σε αυτόν τον χώρο, παρά το γεγονός ότι είχα ήδη 15 χρόνια δημοσιογραφίας από πίσω, αντιμετώπισα την καχυποψία του νέου προσώπου, αυτό το “Ποιος είναι τώρα αυτός που ήρθε από το πουθενά να πει κεντρικό δελτίο ειδήσεων;” – παρά το γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος που το λέει αυτό, μπορεί να ήταν εκείνος που έλεγε πριν “Γιατί δεν έχουμε νέα πρόσωπα στην τηλεόραση;”. Αυτή, λοιπόν, την καχυποψία την αντιμετώπισα. Αλλά τώρα, 10 χρόνια μετά, και με 3.000 δελτία ειδήσεων και συνολικά 25 χρόνια στη δουλειά, δεν νομίζω ότι υφίσταται τέτοιο θέμα.
Από εκεί και πέρα, έχω τη χαρά να έχω καλές σχέσεις με τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, είτε είναι στον χώρο της τηλεόρασης, είτε είναι στον χώρο του Τύπου, είτε είναι τηλεκριτικοί, είτε είναι οτιδήποτε.
– Αυτή η
αμφισβήτηση στις αρχές, λόγω ηλικίας, λόγω έλλειψης εμπειρίας, αλλά και
μετά για την ώρα του δελτίου, για τις αλλαγές που έφερες εσύ σταδιακά
στον τρόπο παρουσίασής του, σε ενοχλούσε; Έμπαινες στη διαδικασία να
πεις “Γιατί το έγραψαν τώρα αυτό”;
Κατ’ αρχάς, δεν ήταν θέμα ηλικίας, γιατί εγώ μπήκα μεγάλος στην τηλεόραση. Υπήρχαν άλλοι συνάδελφοι που μπήκαν πολύ νεότεροι. Εγώ μπήκα στα 35 μου στην τηλεόραση, δεν το λες και “μικρός”.
Κατ’ αρχάς, δεν ήταν θέμα ηλικίας, γιατί εγώ μπήκα μεγάλος στην τηλεόραση. Υπήρχαν άλλοι συνάδελφοι που μπήκαν πολύ νεότεροι. Εγώ μπήκα στα 35 μου στην τηλεόραση, δεν το λες και “μικρός”.
– Ναι, αλλά εσύ μπήκες στα 35 ως κεντρικός παρουσιαστής σε μεγάλο σταθμό…
Ο Χατζηνικολάου έχει πει δελτίο ειδήσεων ως κεντρικός παρουσιαστής πολύ νεότερος από εμένα, η Κοσιώνη έχει πει δελτίο ειδήσεων νεότερη από εμένα, άρα δεν λες ότι ήμουν ο νεότερος παρουσιαστής που υπήρξε. Βεβαίως, εγώ είχα το περίεργο ότι έκανα κεντρικό δελτίο ειδήσεων, χωρίς να έχω καμία άλλη τηλεοπτική εμπειρία. Δεν είχα κάνει τηλεοπτικό ρεπορτάζ, δεν είχα πει μικρότερα δελτία, δεν είχα ανέβει δηλαδή τα “σκαλιά” της τηλεοπτικής ιεραρχίας, αν θέλεις. Αυτό είναι ένας λόγος να αντιμετωπίσεις κάποιον με καχυποψία.
Αν με ενόχλησε εκείνες τις στιγμές που εγώ έμπαινα σε αυτόν τον ωκεανό να κολυμπήσω; Τότε δεν είχα και πολύ χρόνο να ενοχληθώ. Είχα άλλα πράγματα στο κεφάλι μου, γιατί όταν αναλαμβάνεις κάτι τέτοιο, οι πιθανότητες είναι δύο: ή θα σε υποδεχτεί ο κόσμος πολύ άσχημα, υπό την έννοια “Ποιος είναι αυτός που βάλανε να πει δελτίο;” και θα καταστραφείς, ή θα πάει καλά. Άρα, όταν έχεις ένα τέτοιο στοίχημα να αντιμετωπίσεις, δεν βλέπεις εκείνη την ώρα καθόλου τι έγραψε ο τάδε εκεί και τι είπε ο τάδε αλλού. Δίνεις μία μάχη, δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς.
Ο Χατζηνικολάου έχει πει δελτίο ειδήσεων ως κεντρικός παρουσιαστής πολύ νεότερος από εμένα, η Κοσιώνη έχει πει δελτίο ειδήσεων νεότερη από εμένα, άρα δεν λες ότι ήμουν ο νεότερος παρουσιαστής που υπήρξε. Βεβαίως, εγώ είχα το περίεργο ότι έκανα κεντρικό δελτίο ειδήσεων, χωρίς να έχω καμία άλλη τηλεοπτική εμπειρία. Δεν είχα κάνει τηλεοπτικό ρεπορτάζ, δεν είχα πει μικρότερα δελτία, δεν είχα ανέβει δηλαδή τα “σκαλιά” της τηλεοπτικής ιεραρχίας, αν θέλεις. Αυτό είναι ένας λόγος να αντιμετωπίσεις κάποιον με καχυποψία.
Αν με ενόχλησε εκείνες τις στιγμές που εγώ έμπαινα σε αυτόν τον ωκεανό να κολυμπήσω; Τότε δεν είχα και πολύ χρόνο να ενοχληθώ. Είχα άλλα πράγματα στο κεφάλι μου, γιατί όταν αναλαμβάνεις κάτι τέτοιο, οι πιθανότητες είναι δύο: ή θα σε υποδεχτεί ο κόσμος πολύ άσχημα, υπό την έννοια “Ποιος είναι αυτός που βάλανε να πει δελτίο;” και θα καταστραφείς, ή θα πάει καλά. Άρα, όταν έχεις ένα τέτοιο στοίχημα να αντιμετωπίσεις, δεν βλέπεις εκείνη την ώρα καθόλου τι έγραψε ο τάδε εκεί και τι είπε ο τάδε αλλού. Δίνεις μία μάχη, δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς.
– Όταν έγινε η
πρόταση να αναλάβεις το κεντρικό δελτίο, είχες τον χρόνο να σκεφτείς και
τους κινδύνους, αλλά και το ότι αυτό μπορεί να αποτελεί και ευκαιρία
ζωής;
Φυσικά. Ήταν μια πρόταση εξαιρετικά τιμητική μεν, αλλά και εξαιρετικά ριψοκίνδυνη. Ε, έχω το κακό, όταν είναι κάτι με πάρα πολύ ρίσκο και πάρα πολλές πιθανότητες να καταστραφείς, να λέω “ναι”.
Ήταν ή ευκαιρία ζωής, αν θεωρηθεί η τηλεόραση ευκαιρία ζωής, ή και ευκαιρία καταστροφής ζωής ταυτόχρονα, γιατί αν είσαι στα 35 σου και κάνεις ένα τηλεοπτικό βήμα τόσο μεγάλο και αποτύχεις παταγωδώς, δεν έχεις άλλη ευκαιρία μετά στη ζωή σου. Από την άλλη, βέβαια, οι ευκαιρίες στη ζωή σου δεν παρουσιάζονται και με τον μαλακό και χαλαρό τρόπο που μπορεί να φαντάζεσαι. Οπότε ή την κάνεις την προσπάθεια ή δεν την κάνεις.
Αν το δούμε τώρα, που έκλεισα 10 χρόνια στο δελτίο, δεν θα σου πω για τα νούμερα ότι είναι καλά, ότι είμαστε 5 χρόνια πρώτοι κ.λπ., γιατί μπορεί μετά να είμαστε 5 χρόνια δεύτεροι και μετά από 5 χρόνια να είμαστε για 5 χρόνια τρίτοι… Νομίζω πως αυτή η πορεία έχει μια αξιοπρέπεια μέσα της, κι αυτό θέλω να κρατάω εγώ. Μπορεί να αρέσουμε σε κάποιους, και σαν δελτίο και εγώ προσωπικά, μπορεί να μην αρέσουμε σε άλλους, αλλά δεν θα σου πει κανείς ότι είμαστε αναξιοπρεπείς ή “κίτρινοι” ή αντιπαθείς ή οτιδήποτε άλλο. Κρατάω ότι, πάνω απ’ όλα, έχω διατηρήσει την αξιοπρέπειά μου σε αυτήν την πορεία.
Φυσικά. Ήταν μια πρόταση εξαιρετικά τιμητική μεν, αλλά και εξαιρετικά ριψοκίνδυνη. Ε, έχω το κακό, όταν είναι κάτι με πάρα πολύ ρίσκο και πάρα πολλές πιθανότητες να καταστραφείς, να λέω “ναι”.
Ήταν ή ευκαιρία ζωής, αν θεωρηθεί η τηλεόραση ευκαιρία ζωής, ή και ευκαιρία καταστροφής ζωής ταυτόχρονα, γιατί αν είσαι στα 35 σου και κάνεις ένα τηλεοπτικό βήμα τόσο μεγάλο και αποτύχεις παταγωδώς, δεν έχεις άλλη ευκαιρία μετά στη ζωή σου. Από την άλλη, βέβαια, οι ευκαιρίες στη ζωή σου δεν παρουσιάζονται και με τον μαλακό και χαλαρό τρόπο που μπορεί να φαντάζεσαι. Οπότε ή την κάνεις την προσπάθεια ή δεν την κάνεις.
Αν το δούμε τώρα, που έκλεισα 10 χρόνια στο δελτίο, δεν θα σου πω για τα νούμερα ότι είναι καλά, ότι είμαστε 5 χρόνια πρώτοι κ.λπ., γιατί μπορεί μετά να είμαστε 5 χρόνια δεύτεροι και μετά από 5 χρόνια να είμαστε για 5 χρόνια τρίτοι… Νομίζω πως αυτή η πορεία έχει μια αξιοπρέπεια μέσα της, κι αυτό θέλω να κρατάω εγώ. Μπορεί να αρέσουμε σε κάποιους, και σαν δελτίο και εγώ προσωπικά, μπορεί να μην αρέσουμε σε άλλους, αλλά δεν θα σου πει κανείς ότι είμαστε αναξιοπρεπείς ή “κίτρινοι” ή αντιπαθείς ή οτιδήποτε άλλο. Κρατάω ότι, πάνω απ’ όλα, έχω διατηρήσει την αξιοπρέπειά μου σε αυτήν την πορεία.
– 10 χρόνια στο ίδιο κανάλι…
Ναι, δεν με έχουν διώξει ακόμα!
Ναι, δεν με έχουν διώξει ακόμα!
– Αυτό σημαίνει μόνο δέσιμο, εμπιστοσύνη, οικογένεια πλέον, ή και αποφυγή άσκοπου ρίσκου, άσκοπης μετακίνησης;
Κοίταξε, όταν η μετακίνηση είναι άσκοπη, δεν υπάρχει λόγος να γίνει. Για να μετακινηθείς, πρέπει να υπάρχει ένας λόγος. Ο ένας λόγος είναι να μη σε θέλουν στο μέσο στο οποίο εργάζεσαι και ο δεύτερος λόγος είναι να μη θέλεις εσύ να είσαι στο μέσο στο οποίο εργάζεσαι. Εγώ αυτούς τους λόγους βρίσκω για να κάνω μια μετακίνηση.
Κοίταξε, όταν η μετακίνηση είναι άσκοπη, δεν υπάρχει λόγος να γίνει. Για να μετακινηθείς, πρέπει να υπάρχει ένας λόγος. Ο ένας λόγος είναι να μη σε θέλουν στο μέσο στο οποίο εργάζεσαι και ο δεύτερος λόγος είναι να μη θέλεις εσύ να είσαι στο μέσο στο οποίο εργάζεσαι. Εγώ αυτούς τους λόγους βρίσκω για να κάνω μια μετακίνηση.
Υπάρχει
κόσμος που θεωρεί ότι ο παρουσιαστής μένει, σαν το ψάρι μέσα στη γυάλα,
μέσα σε ένα δελτίο, και βγαίνει από εκεί και δεν κάνει τίποτε άλλο στη
ζωή του, παρά μόνο να λέει “Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας”. Εντάξει,
δεν είναι έτσι.
– Προτάσεις έχουν γίνει φαντάζομαι τόσα χρόνια…
Προτάσεις έχουν γίνει πολλές κατά καιρούς, αλλά πάντα βάζεις αυτό το πράγμα στη ζυγαριά. Αφήνεις τα λεφτά στην άκρη –γιατί, ξέρεις, τα λεφτά μπορεί να τα ακούσεις και να τα δεις μια χρονιά, αλλά άμα δεν πιάνει η χημεία που συζητάμε, “σε θέλω και με θέλεις”, δεν θα τα “βρεις” την επόμενη.
Άρα, ξεκινάς πάντα με το βασικό κριτήριο: είμαι σε ένα μέσο ενημέρωσης, με θέλουν; Με θέλουν. Τους θέλω; Μου πάει αυτή η συνεργασία, μου αρέσει; Τους θέλω. Άρα, δεν έχω λόγο να φύγω. Έτσι εργάζομαι 10 χρόνια στον Alpha, θεωρώ ότι εξακολουθούν να με θέλουν και είναι βέβαιο ότι εξακολουθώ να τους θέλω… Άρα, προς το παρόν -και για αρκετά χρόνια, εύχομαι- θα είμαι εκεί.
Προτάσεις έχουν γίνει πολλές κατά καιρούς, αλλά πάντα βάζεις αυτό το πράγμα στη ζυγαριά. Αφήνεις τα λεφτά στην άκρη –γιατί, ξέρεις, τα λεφτά μπορεί να τα ακούσεις και να τα δεις μια χρονιά, αλλά άμα δεν πιάνει η χημεία που συζητάμε, “σε θέλω και με θέλεις”, δεν θα τα “βρεις” την επόμενη.
Άρα, ξεκινάς πάντα με το βασικό κριτήριο: είμαι σε ένα μέσο ενημέρωσης, με θέλουν; Με θέλουν. Τους θέλω; Μου πάει αυτή η συνεργασία, μου αρέσει; Τους θέλω. Άρα, δεν έχω λόγο να φύγω. Έτσι εργάζομαι 10 χρόνια στον Alpha, θεωρώ ότι εξακολουθούν να με θέλουν και είναι βέβαιο ότι εξακολουθώ να τους θέλω… Άρα, προς το παρόν -και για αρκετά χρόνια, εύχομαι- θα είμαι εκεί.
– Θα επανέλθω
λίγο στην ηλικία που ανέλαβες το κεντρικό δελτίο. Αναγκάστηκες να
σοβαρευτείς λίγο απότομα, δεδομένου ότι τα 35 είναι μια ηλικία που ακόμη
κάνουμε “καφρίλες”; Εσύ δεν θα μπορούσες να τις κάνεις, όντας ο
κεντρικός παρουσιαστής του δελτίου ενός μεγάλου σταθμού…
Πρώτον, τις “καφρίλες” μπορείς να τις κάνεις ανά πάσα στιγμή. Και στα 50 μπορείς να τις κάνεις, και στα 70, και ξέρω και ανθρώπους που κάνουν “καφρίλες” μέχρι να πεθάνουν.
Δεύτερον, εγώ είχα ένα κακό: ξεκίνησα πολύ μικρός δημοσιογραφία, από τα 19, και πάντα έπρεπε να συμπληρώνω τη φράση “είμαι πολύ μικρός για να…”. Δηλαδή ήμουν πολύ μικρός για να είμαι δημοσιογράφος στα 19, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι αρχισυντάκτης στα 25, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι διευθυντής εφημερίδας στα 30, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι διευθυντής στην πρώτη εφημερίδα της Ελλάδας στα 33, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι παρουσιαστής στα 35. Τώρα, στα 45, δεν ξέρω για ποιο πράγμα είμαι μικρός, φαντάζομαι δεν έχει μείνει κάτι για να είμαι πολύ μικρός…
Πρώτον, τις “καφρίλες” μπορείς να τις κάνεις ανά πάσα στιγμή. Και στα 50 μπορείς να τις κάνεις, και στα 70, και ξέρω και ανθρώπους που κάνουν “καφρίλες” μέχρι να πεθάνουν.
Δεύτερον, εγώ είχα ένα κακό: ξεκίνησα πολύ μικρός δημοσιογραφία, από τα 19, και πάντα έπρεπε να συμπληρώνω τη φράση “είμαι πολύ μικρός για να…”. Δηλαδή ήμουν πολύ μικρός για να είμαι δημοσιογράφος στα 19, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι αρχισυντάκτης στα 25, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι διευθυντής εφημερίδας στα 30, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι διευθυντής στην πρώτη εφημερίδα της Ελλάδας στα 33, ήμουν πολύ μικρός για να είμαι παρουσιαστής στα 35. Τώρα, στα 45, δεν ξέρω για ποιο πράγμα είμαι μικρός, φαντάζομαι δεν έχει μείνει κάτι για να είμαι πολύ μικρός…
– Είσαι πολύ μικρός για σύνταξη σίγουρα!
Είμαι πολύ μικρός για σύνταξη, αλήθεια είναι, και αυτό με πονάει! Αλλά αυτό το “είμαι πολύ μικρός για να…” το έχω συμπληρώσει σε διάφορες εκφάνσεις στη ζωή μου.
Τώρα, αν με το “καφρίλες” εννοείς αν μπορώ να πάω εγώ τώρα στα μπουζούκια, να ανέβω στο τραπέζι, ας πούμε, και να χορεύω με ένα πούρο, δεν μπορώ να το κάνω. Δεν το έκανα και ποτέ! Αν εννοείς να πάω στη Μύκονο και να χορεύω με ένα μαγιό πάνω στα τραπέζια, δεν μπορώ να το κάνω, αλλά δεν το έκανα και ποτέ. Αν εννοείς να βγω με 10 φίλους και να πάμε σε ένα μπαρ, και να λέμε βλακείες και να κάτσω μέχρι τις 3 το πρωί, μπορώ να το κάνω και το έκανα και πάντα! Αλλά δεν αισθάνομαι ότι έχω στερηθεί κάτι σε επίπεδο “καφρίλας” που θα έκανα, ας πούμε, αν δεν έκανα αυτήν τη δουλειά. Και ίσως κάνω περισσότερες “καφρίλες” από ό,τι θα έπρεπε για τη δουλειά που κάνω, μεταξύ μας.
Πολλές φορές, βλέπω κόσμο να μου λέει “Εσείς εδώ, σε αυτό το μαγαζί; Τα πίνετε;”, “Εσείς εδώ, παίζετε μπάσκετ;”, “Εσείς εδώ, ψαρεύετε;”. Υπάρχει κόσμος που θεωρεί ότι ο παρουσιαστής μένει, σαν το ψάρι μέσα στη γυάλα, μέσα σε ένα δελτίο και βγαίνει από εκεί και δεν κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του, παρά μόνο να λέει “Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας”. Εντάξει, δεν είναι έτσι.
Είμαι πολύ μικρός για σύνταξη, αλήθεια είναι, και αυτό με πονάει! Αλλά αυτό το “είμαι πολύ μικρός για να…” το έχω συμπληρώσει σε διάφορες εκφάνσεις στη ζωή μου.
Τώρα, αν με το “καφρίλες” εννοείς αν μπορώ να πάω εγώ τώρα στα μπουζούκια, να ανέβω στο τραπέζι, ας πούμε, και να χορεύω με ένα πούρο, δεν μπορώ να το κάνω. Δεν το έκανα και ποτέ! Αν εννοείς να πάω στη Μύκονο και να χορεύω με ένα μαγιό πάνω στα τραπέζια, δεν μπορώ να το κάνω, αλλά δεν το έκανα και ποτέ. Αν εννοείς να βγω με 10 φίλους και να πάμε σε ένα μπαρ, και να λέμε βλακείες και να κάτσω μέχρι τις 3 το πρωί, μπορώ να το κάνω και το έκανα και πάντα! Αλλά δεν αισθάνομαι ότι έχω στερηθεί κάτι σε επίπεδο “καφρίλας” που θα έκανα, ας πούμε, αν δεν έκανα αυτήν τη δουλειά. Και ίσως κάνω περισσότερες “καφρίλες” από ό,τι θα έπρεπε για τη δουλειά που κάνω, μεταξύ μας.
Πολλές φορές, βλέπω κόσμο να μου λέει “Εσείς εδώ, σε αυτό το μαγαζί; Τα πίνετε;”, “Εσείς εδώ, παίζετε μπάσκετ;”, “Εσείς εδώ, ψαρεύετε;”. Υπάρχει κόσμος που θεωρεί ότι ο παρουσιαστής μένει, σαν το ψάρι μέσα στη γυάλα, μέσα σε ένα δελτίο και βγαίνει από εκεί και δεν κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του, παρά μόνο να λέει “Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας”. Εντάξει, δεν είναι έτσι.
– Υπάρχει
κάποια στιγμή σε αυτήν τη δεκαετία που ένιωσες ότι κουράστηκες; Ότι θες
να φύγεις, ότι σε “μπούκωσε” όλο αυτό; Γιατί είναι και μια δεκαετία
“μαυρίλας” στην επικαιρότητα…
Αυτό που λες είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτά τα 10 χρόνια δεν είναι 10 απλά χρόνια δημοσιογραφίας, τα οποία μπορεί να έχει ζήσει ο οποιοσδήποτε. Ήταν ένα κεντρικό δελτίο, το οποίο έπεσε πάνω στις κρισιμότερες στιγμές της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Δηλαδή, μέσα σε 10 χρόνια έχω ζήσει 6, αν θυμάμαι καλά, εκλογικές αναμετρήσεις, 5 debate, δεκάδες βραδινές εκπομπές με το μαχαίρι στον λαιμό ότι καταστρέφεται η χώρα και αύριο είμαστε εκτός ευρώ, μεθαύριο χρεοκοπούμε, παραμεθαύριο κλείσανε οι τράπεζες, ανοίξανε οι τράπεζες, ο κόσμος στις ουρές κ.λπ., δηλαδή έχω ζήσει τα κρισιμότερα γεγονότα του τελευταίου μισού αιώνα. Άρα, αυτά τα 10 χρόνια είναι πολύ “συμπυκνωμένα” χρόνια δημοσιογραφικά.
Μπορώ να σου πω ότι εκεί που είχαμε τη μία εκλογική αναμέτρηση πίσω από την άλλη και το διαρκές μαχαίρι στον λαιμό αν θα χρεοκοπήσουμε, αν θα καταστραφούμε, δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά δοκιμάστηκε η ψυχολογική μου αντοχή. Τα κατάφερα!
Αυτό που λες είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτά τα 10 χρόνια δεν είναι 10 απλά χρόνια δημοσιογραφίας, τα οποία μπορεί να έχει ζήσει ο οποιοσδήποτε. Ήταν ένα κεντρικό δελτίο, το οποίο έπεσε πάνω στις κρισιμότερες στιγμές της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Δηλαδή, μέσα σε 10 χρόνια έχω ζήσει 6, αν θυμάμαι καλά, εκλογικές αναμετρήσεις, 5 debate, δεκάδες βραδινές εκπομπές με το μαχαίρι στον λαιμό ότι καταστρέφεται η χώρα και αύριο είμαστε εκτός ευρώ, μεθαύριο χρεοκοπούμε, παραμεθαύριο κλείσανε οι τράπεζες, ανοίξανε οι τράπεζες, ο κόσμος στις ουρές κ.λπ., δηλαδή έχω ζήσει τα κρισιμότερα γεγονότα του τελευταίου μισού αιώνα. Άρα, αυτά τα 10 χρόνια είναι πολύ “συμπυκνωμένα” χρόνια δημοσιογραφικά.
Μπορώ να σου πω ότι εκεί που είχαμε τη μία εκλογική αναμέτρηση πίσω από την άλλη και το διαρκές μαχαίρι στον λαιμό αν θα χρεοκοπήσουμε, αν θα καταστραφούμε, δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά δοκιμάστηκε η ψυχολογική μου αντοχή. Τα κατάφερα!
– Είναι εύκολο
να κρατήσεις την ψυχική σου ισορροπία, την ηρεμία σου, όταν αναγκαστικά
πρέπει να διαχειρίζεσαι καθημερινά τόση “μαυρίλα”;
Πρέπει να το κάνεις εύκολο. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που διαχειρίζονται πολύ πιο σκληρά γεγονότα από εμένα. Για παράδειγμα, μπορεί να είσαι γιατρός σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο και να αντιμετωπίζεις ανθρώπους που παλεύουν με τον θάνατο κάθε μέρα. Εντάξει, εκεί πρέπει να βρεις τη δύναμη να μην τρελαθείς πρώτος.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τραυματιοφορείς, που αντιμετωπίζουν τον πόνο κάθε μέρα, υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν οικογενειακές τραγωδίες κάθε μέρα. Όλοι αυτοί δεν πάνε στο τρελοκομείο! Μαθαίνουν να διαχειρίζονται διαφορετικά την επαγγελματική και την προσωπική τους πορεία. Αν δεν το κάνεις αυτό, ναι, θα πας στο τρελοκομείο.
Πρέπει να το κάνεις εύκολο. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που διαχειρίζονται πολύ πιο σκληρά γεγονότα από εμένα. Για παράδειγμα, μπορεί να είσαι γιατρός σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο και να αντιμετωπίζεις ανθρώπους που παλεύουν με τον θάνατο κάθε μέρα. Εντάξει, εκεί πρέπει να βρεις τη δύναμη να μην τρελαθείς πρώτος.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τραυματιοφορείς, που αντιμετωπίζουν τον πόνο κάθε μέρα, υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν οικογενειακές τραγωδίες κάθε μέρα. Όλοι αυτοί δεν πάνε στο τρελοκομείο! Μαθαίνουν να διαχειρίζονται διαφορετικά την επαγγελματική και την προσωπική τους πορεία. Αν δεν το κάνεις αυτό, ναι, θα πας στο τρελοκομείο.
– Η “Αυτοψία” ποιο κενό, που μπορεί να αφήνει το δελτίο, σου καλύπτει;
Η “Αυτοψία” οκτώ χρόνια τώρα είναι το “παιδί” μου. Το δελτίο ειδήσεων σου δίνει την ευκαιρία να καλύπτεις την ειδησεογραφία, να είσαι εκεί που γίνονται τα γεγονότα, αλλά σου αφήνει μια “τρύπα” στον ρεπόρτερ που κρύβεις κι εσύ μέσα σου! Εγώ έχω ξεκινήσει από το ρεπορτάζ, έχω κάνει 10 χρόνια ρεπορτάζ δρόμου, ελεύθερο ρεπορτάζ, αισθάνομαι ρεπόρτερ, άρα αυτό το κομμάτι δεν είναι κάτι το οποίο εγκαταλείπεις.
Είναι πολύ ωραίο να είσαι με το κουστούμι σου ως παρουσιαστής και να κάνεις τη δουλειά που κάνεις, αλλά, από την άλλη, είναι ωραίο και το να μπορείς να βγάλεις το κοστούμι, να βάλεις ένα τζην και να βγεις, να ζήσεις και τα γεγονότα από τον δρόμο και να κάνεις τη δουλειά του ρεπόρτερ έτσι όπως την κάνεις εσύ. Αυτό, να ξέρεις, βοηθάει και στο δελτίο. Πέρα από το ότι σου καλύπτει μια εσωτερική ανάγκη να δημιουργήσεις κάτι δικό σου και να μη χάσεις την επαφή σου με το πεζοδρόμιο, σε βοηθάει να μην είσαι κλεισμένος σε μια γυάλα. Γιατί αυτό που έχουμε διαπιστώσει πολλά χρόνια με κάποιους παρουσιαστές είναι ότι, από ένα σημείο και μετά, έχασαν την επαφή τους με την πραγματικότητα και με την καθημερινότητα. Πρέπει να ξέρεις τι γίνεται γύρω σου και, αν δεν βγαίνεις στο πεζοδρόμιο και αν δεν περπατάς ανάμεσα στον κόσμο, αν δεν κάνεις κι εσύ το ρεπορτάζ σου ή τις εκπομπές σου μέσα στον κόσμο και είσαι κλεισμένος σε ένα στούντιο, χάνεις αυτήν την επαφή με την καθημερινότητα.
Εγώ, λοιπόν, βγαίνω στον δρόμο να κάνω τα γυρίσματα της εκπομπής και μου μιλάει ο κόσμος για τα προβλήματά του, μου λέει τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει στο δελτίο, μου λέει ποια θέματα τον ενδιαφέρουν, μου λέει και πού έχω κάνει λάθος. Βλέπω πράγματα, εικόνες και προβλήματα, τα οποία, αν ήμουν μόνο μέσα στο στούντιο, δεν θα τα έβλεπα.
Η “Αυτοψία” οκτώ χρόνια τώρα είναι το “παιδί” μου. Το δελτίο ειδήσεων σου δίνει την ευκαιρία να καλύπτεις την ειδησεογραφία, να είσαι εκεί που γίνονται τα γεγονότα, αλλά σου αφήνει μια “τρύπα” στον ρεπόρτερ που κρύβεις κι εσύ μέσα σου! Εγώ έχω ξεκινήσει από το ρεπορτάζ, έχω κάνει 10 χρόνια ρεπορτάζ δρόμου, ελεύθερο ρεπορτάζ, αισθάνομαι ρεπόρτερ, άρα αυτό το κομμάτι δεν είναι κάτι το οποίο εγκαταλείπεις.
Είναι πολύ ωραίο να είσαι με το κουστούμι σου ως παρουσιαστής και να κάνεις τη δουλειά που κάνεις, αλλά, από την άλλη, είναι ωραίο και το να μπορείς να βγάλεις το κοστούμι, να βάλεις ένα τζην και να βγεις, να ζήσεις και τα γεγονότα από τον δρόμο και να κάνεις τη δουλειά του ρεπόρτερ έτσι όπως την κάνεις εσύ. Αυτό, να ξέρεις, βοηθάει και στο δελτίο. Πέρα από το ότι σου καλύπτει μια εσωτερική ανάγκη να δημιουργήσεις κάτι δικό σου και να μη χάσεις την επαφή σου με το πεζοδρόμιο, σε βοηθάει να μην είσαι κλεισμένος σε μια γυάλα. Γιατί αυτό που έχουμε διαπιστώσει πολλά χρόνια με κάποιους παρουσιαστές είναι ότι, από ένα σημείο και μετά, έχασαν την επαφή τους με την πραγματικότητα και με την καθημερινότητα. Πρέπει να ξέρεις τι γίνεται γύρω σου και, αν δεν βγαίνεις στο πεζοδρόμιο και αν δεν περπατάς ανάμεσα στον κόσμο, αν δεν κάνεις κι εσύ το ρεπορτάζ σου ή τις εκπομπές σου μέσα στον κόσμο και είσαι κλεισμένος σε ένα στούντιο, χάνεις αυτήν την επαφή με την καθημερινότητα.
Εγώ, λοιπόν, βγαίνω στον δρόμο να κάνω τα γυρίσματα της εκπομπής και μου μιλάει ο κόσμος για τα προβλήματά του, μου λέει τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει στο δελτίο, μου λέει ποια θέματα τον ενδιαφέρουν, μου λέει και πού έχω κάνει λάθος. Βλέπω πράγματα, εικόνες και προβλήματα, τα οποία, αν ήμουν μόνο μέσα στο στούντιο, δεν θα τα έβλεπα.
– Να μείνουμε
λίγο στον κόσμο… Στην αρχή της κρίσης κυριαρχούσε λίγο ο φόβος, η αγωνία
για το τι θα γίνει κ.λπ.. Μετά, όσο περνούσε ο καιρός, φτάσαμε
σιγά-σιγά στην απογοήτευση. Τώρα πού είμαστε; Έχουν λίγο παγώσει τα
συναισθήματα; Έχει μείνει μόνο μια γενικότερη μιζέρια;
Όχι, μωρέ. Τώρα είμαστε στη φάση της παραδοχής. Είναι σαν τις ασθένειες. Ξέρεις, στην αρχή δεν θέλεις να το παραδεχτείς, έχεις την άρνηση. Εμείς είχαμε την άρνηση ότι έχουμε χρεοκοπήσει σαν χώρα και σαν πολίτες, είχαμε την άρνηση ότι πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή μας, είχαμε άρνηση ότι θα μας επιβάλουν μνημόνια, είχαμε άρνηση ότι θα μας κόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις…
Τώρα, όμως, έχουν συμβεί όλα αυτά και η άρνηση έχει τελειώσει. Γι’ αυτό δεν βγαίνει και ο κόσμος στον δρόμο, γι’ αυτό δεν βλέπεις και τρελές αντιδράσεις, γιατί είμαστε στη φάση της παραδοχής, στο ότι “Ναι, αυτό είναι, αυτό πρέπει να κάνουμε ή αυτό μάς επιβάλλουν να κάνουμε”. Αυτές οι αλλαγές έχουν έρθει στη ζωή μας. Ελπίζω ότι, από τη φάση της παραδοχής, κάποια στιγμή θα περάσουμε και στη φάση της αισιοδοξίας, ότι μπορεί να πάμε κάπου καλύτερα.
Όχι, μωρέ. Τώρα είμαστε στη φάση της παραδοχής. Είναι σαν τις ασθένειες. Ξέρεις, στην αρχή δεν θέλεις να το παραδεχτείς, έχεις την άρνηση. Εμείς είχαμε την άρνηση ότι έχουμε χρεοκοπήσει σαν χώρα και σαν πολίτες, είχαμε την άρνηση ότι πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή μας, είχαμε άρνηση ότι θα μας επιβάλουν μνημόνια, είχαμε άρνηση ότι θα μας κόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις…
Τώρα, όμως, έχουν συμβεί όλα αυτά και η άρνηση έχει τελειώσει. Γι’ αυτό δεν βγαίνει και ο κόσμος στον δρόμο, γι’ αυτό δεν βλέπεις και τρελές αντιδράσεις, γιατί είμαστε στη φάση της παραδοχής, στο ότι “Ναι, αυτό είναι, αυτό πρέπει να κάνουμε ή αυτό μάς επιβάλλουν να κάνουμε”. Αυτές οι αλλαγές έχουν έρθει στη ζωή μας. Ελπίζω ότι, από τη φάση της παραδοχής, κάποια στιγμή θα περάσουμε και στη φάση της αισιοδοξίας, ότι μπορεί να πάμε κάπου καλύτερα.
– Πιστεύεις ότι έχουμε κατανοήσει το πρόβλημα;
Υπάρχουν κάποιοι που έχουν κατανοήσει το πρόβλημα, και υπάρχουν κάποιοι που έχουν κατανοήσει ότι δεν μπορούν να εξαφανίσουν με μαγικό τρόπο το πρόβλημα. Άρα, όλοι μας έχουμε κατανοήσει ότι το πρόβλημα είναι εδώ. Έχουμε περάσει τη φάση που λέγαμε ότι θα βγούμε στον δρόμο και, άμα θα φωνάξουμε πολύ, θα φύγουν οι δανειστές, θα πάψουμε να πληρώνουμε, θα εξαφανιστούν τα χρέη μας, θα πάρουμε αυξήσεις αντί για μειώσεις και θα είναι όλα τέλεια. Αυτό τελείωσε.
Υπάρχουν κάποιοι που έχουν κατανοήσει το πρόβλημα, και υπάρχουν κάποιοι που έχουν κατανοήσει ότι δεν μπορούν να εξαφανίσουν με μαγικό τρόπο το πρόβλημα. Άρα, όλοι μας έχουμε κατανοήσει ότι το πρόβλημα είναι εδώ. Έχουμε περάσει τη φάση που λέγαμε ότι θα βγούμε στον δρόμο και, άμα θα φωνάξουμε πολύ, θα φύγουν οι δανειστές, θα πάψουμε να πληρώνουμε, θα εξαφανιστούν τα χρέη μας, θα πάρουμε αυξήσεις αντί για μειώσεις και θα είναι όλα τέλεια. Αυτό τελείωσε.
– Βρίσκεις κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις επερχόμενες εκλογές;
Όλες οι εκλογές έχουν το ενδιαφέρον τους. Και εγώ δεν είμαι της άποψης ότι οι εκλογές δεν έχουν ενδιαφέρον και δεν πρέπει να ασχολούμαστε κ.λπ., γιατί από τη μία λέμε ότι δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε, δεν μας αρέσουν οι ηγέτες που έχουμε, δεν μας αρέσει το πολιτικό σύστημα και, από την άλλη, άμα δεν ασχολούμαστε με αυτό, δεν ψηφίζουμε, δεν ενημερωνόμαστε, είμαστε και άξιοι της μοίρας μας.
Άρα, λοιπόν, εγώ θεωρώ ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι σημαντική και πρέπει ο ψηφοφόρος και ο πολίτης, ο οποίος είναι ο ίδιος άνθρωπος που διαμαρτύρεται την επόμενη μέρα, να είναι εκεί και να εκφράζει την άποψή του.
Όλες οι εκλογές έχουν το ενδιαφέρον τους. Και εγώ δεν είμαι της άποψης ότι οι εκλογές δεν έχουν ενδιαφέρον και δεν πρέπει να ασχολούμαστε κ.λπ., γιατί από τη μία λέμε ότι δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε, δεν μας αρέσουν οι ηγέτες που έχουμε, δεν μας αρέσει το πολιτικό σύστημα και, από την άλλη, άμα δεν ασχολούμαστε με αυτό, δεν ψηφίζουμε, δεν ενημερωνόμαστε, είμαστε και άξιοι της μοίρας μας.
Άρα, λοιπόν, εγώ θεωρώ ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι σημαντική και πρέπει ο ψηφοφόρος και ο πολίτης, ο οποίος είναι ο ίδιος άνθρωπος που διαμαρτύρεται την επόμενη μέρα, να είναι εκεί και να εκφράζει την άποψή του.
– Δεν έχεις την
αίσθηση ότι ζούμε σε μια αέναη επανάληψη τα τελευταία χρόνια; Ακούμε
σταθερά τις ίδιες υποσχέσεις: αξιοκρατία, μείωση της ανεργίας, μείωση
της γραφειοκρατίας, εκσυγχρονισμό του κράτους, πάταξη της διαφθοράς…
Πόσα χρόνια τα ακούμε όλα αυτά;
Πολλά χρόνια τα ακούμε και θα τα ακούμε ακόμη περισσότερα. Γιατί όλα αυτά τα οποία μας αρέσουν και συμφωνούμε, στην πράξη είναι και πράγματα τα οποία αν πάνε να εφαρμοστούν, δεν θα μας αρέσουν και καθόλου.
Για παράδειγμα, όταν λέμε “πάταξη της φοροδιαφυγής”, θα ακούσεις 9 στους 10 να λένε “Ναι, να παταχθεί η φοροδιαφυγή και ντροπή σε αυτούς που φοροδιαφεύγουν”. Την ίδια ώρα, όμως, σύμφωνα με τα ίδια στατιστικά, 8 στους 10 φοροδιαφεύγουν! Άρα, υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που στην ουσία τα βάζουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, απλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Αν ρωτήσεις 10 καταστηματάρχες, θα σου πουν ότι είναι τεράστιο πρόβλημα η φοροδιαφυγή, αλλά εννοούν τη “φοροδιαφυγή” κάποιων άλλων, ξέρω ‘γω, των πολύ μεγάλων επιχειρηματιών! Αν ρωτήσεις τους γιατρούς, θα σου πουν ότι είναι τεράστιο πρόβλημα η φοροδιαφυγή, αλλά δεν εννοούν τη δική τους! Και, αν ρωτήσεις εμένα που είμαι μισθωτός, θα σου πω ότι είναι μεγάλο πρόβλημα η φοροδιαφυγή, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχω πάρει όλες τις αποδείξεις που θα έπρεπε να έχω πάρει στη ζωή μου και πολλές φορές κλείνουμε και το μάτι σε κάποιον και του λέμε “Μη μου κόψεις απόδειξη”.
Άρα, όλοι συμφωνούμε στα προβλήματα, φτάνει να μην αρχίσουν να αγγίζουν εμάς. Γιατί αν αρχίσουν να αγγίζουν εμάς, ξαφνικά το πρόβλημα δεν μας ενδιαφέρει. Όλοι λέμε ότι είναι χάος αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας, αλλά όλοι παρκάρουμε παράνομα. Όλοι διαπιστώνουμε το πρόβλημα, αλλά το χρεώνουμε σε κάποιον άλλον! Όλοι μιλάνε για τη διαφθορά και ότι είναι κακό πράγμα, αλλά δεν ξέρω πάρα πολλούς που δεν έχουν δώσει ποτέ στη ζωή τους ούτε ένα ευρώ σε κάποιον για να εξυπηρετηθούν.
Πολλά χρόνια τα ακούμε και θα τα ακούμε ακόμη περισσότερα. Γιατί όλα αυτά τα οποία μας αρέσουν και συμφωνούμε, στην πράξη είναι και πράγματα τα οποία αν πάνε να εφαρμοστούν, δεν θα μας αρέσουν και καθόλου.
Για παράδειγμα, όταν λέμε “πάταξη της φοροδιαφυγής”, θα ακούσεις 9 στους 10 να λένε “Ναι, να παταχθεί η φοροδιαφυγή και ντροπή σε αυτούς που φοροδιαφεύγουν”. Την ίδια ώρα, όμως, σύμφωνα με τα ίδια στατιστικά, 8 στους 10 φοροδιαφεύγουν! Άρα, υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που στην ουσία τα βάζουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, απλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Αν ρωτήσεις 10 καταστηματάρχες, θα σου πουν ότι είναι τεράστιο πρόβλημα η φοροδιαφυγή, αλλά εννοούν τη “φοροδιαφυγή” κάποιων άλλων, ξέρω ‘γω, των πολύ μεγάλων επιχειρηματιών! Αν ρωτήσεις τους γιατρούς, θα σου πουν ότι είναι τεράστιο πρόβλημα η φοροδιαφυγή, αλλά δεν εννοούν τη δική τους! Και, αν ρωτήσεις εμένα που είμαι μισθωτός, θα σου πω ότι είναι μεγάλο πρόβλημα η φοροδιαφυγή, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχω πάρει όλες τις αποδείξεις που θα έπρεπε να έχω πάρει στη ζωή μου και πολλές φορές κλείνουμε και το μάτι σε κάποιον και του λέμε “Μη μου κόψεις απόδειξη”.
Άρα, όλοι συμφωνούμε στα προβλήματα, φτάνει να μην αρχίσουν να αγγίζουν εμάς. Γιατί αν αρχίσουν να αγγίζουν εμάς, ξαφνικά το πρόβλημα δεν μας ενδιαφέρει. Όλοι λέμε ότι είναι χάος αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας, αλλά όλοι παρκάρουμε παράνομα. Όλοι διαπιστώνουμε το πρόβλημα, αλλά το χρεώνουμε σε κάποιον άλλον! Όλοι μιλάνε για τη διαφθορά και ότι είναι κακό πράγμα, αλλά δεν ξέρω πάρα πολλούς που δεν έχουν δώσει ποτέ στη ζωή τους ούτε ένα ευρώ σε κάποιον για να εξυπηρετηθούν.
– Η νέα γενιά πολιτικών πώς σου φαίνεται;
Υπάρχουν δύο ειδών νέες γενιές πολιτικών, ξέρεις. Η μία είναι η κακή νέα γενιά πολιτικών, που έχει γεννήσει η κρίση, που είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία. Απλά γεννήθηκαν μέσα από την κρίση και τα κινήματα διαμαρτυρίας, στην ουσία, και είναι “ψήφος διαμαρτυρίας”. Άρα, είναι άνθρωποι που έχουν ελάχιστη συμβολή στο τι πρέπει να αλλάξει αυτή η χώρα.
Και υπάρχουν και πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν και αυτοί να μπουν. Το κακό είναι ότι η απαξίωση της πολιτικής σήμερα είναι τέτοια, που ένας πολύ ικανός άνθρωπος πολύ δύσκολα θα μπει στην πολιτική.
Η απαξία, λοιπόν, της πολιτικής διώχνει τους ικανούς. Και ποιοι μένουν να ασχολούνται με την πολιτική; Αυτοί που δεν έχουν στο κάτω-κάτω να κάνουν και τίποτα άλλο στη ζωή τους. Άμα δεις, οι περισσότεροι πολιτικοί πλέον είναι πρώην “κάτι”: πρώην μπασκετμπολίστες, πρώην ηθοποιοί, πρώην τραγουδιστές, πρώην δημοσιογράφοι, πρώην σελέμπριτις. Σε λίγο θα δούμε και πρώην σελέμπριτις από τηλεπαιχνίδια κ.λπ.
Αυτοί είναι οι πολιτικοί. Είναι άνθρωποι που έκλεισαν έναν κύκλο και δεν έχουν τρόπο να ανοίξουν έναν άλλο, και απλά επιλέγουν ως ένα νέο κύκλο την πολιτική.
Υπάρχουν δύο ειδών νέες γενιές πολιτικών, ξέρεις. Η μία είναι η κακή νέα γενιά πολιτικών, που έχει γεννήσει η κρίση, που είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία. Απλά γεννήθηκαν μέσα από την κρίση και τα κινήματα διαμαρτυρίας, στην ουσία, και είναι “ψήφος διαμαρτυρίας”. Άρα, είναι άνθρωποι που έχουν ελάχιστη συμβολή στο τι πρέπει να αλλάξει αυτή η χώρα.
Και υπάρχουν και πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν και αυτοί να μπουν. Το κακό είναι ότι η απαξίωση της πολιτικής σήμερα είναι τέτοια, που ένας πολύ ικανός άνθρωπος πολύ δύσκολα θα μπει στην πολιτική.
Η απαξία, λοιπόν, της πολιτικής διώχνει τους ικανούς. Και ποιοι μένουν να ασχολούνται με την πολιτική; Αυτοί που δεν έχουν στο κάτω-κάτω να κάνουν και τίποτα άλλο στη ζωή τους. Άμα δεις, οι περισσότεροι πολιτικοί πλέον είναι πρώην “κάτι”: πρώην μπασκετμπολίστες, πρώην ηθοποιοί, πρώην τραγουδιστές, πρώην δημοσιογράφοι, πρώην σελέμπριτις. Σε λίγο θα δούμε και πρώην σελέμπριτις από τηλεπαιχνίδια κ.λπ.
Αυτοί είναι οι πολιτικοί. Είναι άνθρωποι που έκλεισαν έναν κύκλο και δεν έχουν τρόπο να ανοίξουν έναν άλλο, και απλά επιλέγουν ως ένα νέο κύκλο την πολιτική.
– Αν δεν είχαμε αυτήν την κακή, δύσκολη πραγματικότητα και καθημερινότητα, θα είχαμε δελτία ειδήσεων;
Θα είχαμε δελτία ειδήσεων με διαφορετική θεματολογία. Και στην Ελβετία έχουν δελτία ειδήσεων, που έχουν λύσει τα προβλήματά τους και ασχολούνται, ξέρω ΄γω, με το τι χρώμα πρέπει να είναι τα λουριά των σκύλων! Αλλά έχουν δελτία ειδήσεων! Και στο Μόντε Κάρλο, στο Μονακό, στο Λουξεμβούργο έχουν δελτία ειδήσεων.
Το γεγονός ότι έχεις λύσει τα βασικά σου προβλήματα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις. Ειδήσεις θα υπάρχουν πάντα, απλά θα είναι λίγο περισσότερες οι καλές ειδήσεις, που εμάς μας λείπουν εδώ. Μακάρι να φτάσω κάποια στιγμή στη ζωή μου και να μιλάω κι εγώ για το δημοψήφισμα που πρέπει να γίνει για τα λουριά των σκύλων, γιατί θα έχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας. Κι ας μη με βλέπει και πολύς κόσμος, δεν πειράζει, θα το αντέξω!
Θα είχαμε δελτία ειδήσεων με διαφορετική θεματολογία. Και στην Ελβετία έχουν δελτία ειδήσεων, που έχουν λύσει τα προβλήματά τους και ασχολούνται, ξέρω ΄γω, με το τι χρώμα πρέπει να είναι τα λουριά των σκύλων! Αλλά έχουν δελτία ειδήσεων! Και στο Μόντε Κάρλο, στο Μονακό, στο Λουξεμβούργο έχουν δελτία ειδήσεων.
Το γεγονός ότι έχεις λύσει τα βασικά σου προβλήματα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις. Ειδήσεις θα υπάρχουν πάντα, απλά θα είναι λίγο περισσότερες οι καλές ειδήσεις, που εμάς μας λείπουν εδώ. Μακάρι να φτάσω κάποια στιγμή στη ζωή μου και να μιλάω κι εγώ για το δημοψήφισμα που πρέπει να γίνει για τα λουριά των σκύλων, γιατί θα έχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας. Κι ας μη με βλέπει και πολύς κόσμος, δεν πειράζει, θα το αντέξω!
– Μπάσκετ και ψάρεμα είναι δύο από τα πράγματα που σε εκτονώνουν, έτσι;
Μπάσκετ, ψάρεμα, γυμναστήριο, ταξίδια, σκι, χιόνια…Οτιδήποτε υπάρχει που σου δημιουργεί μια απόδραση από την καθημερινότητα.
Μπάσκετ, ψάρεμα, γυμναστήριο, ταξίδια, σκι, χιόνια…Οτιδήποτε υπάρχει που σου δημιουργεί μια απόδραση από την καθημερινότητα.
– Και τα παιδιά σε αποφορτίζουν, φαντάζομαι. Ή σε φορτίζουν λίγο περισσότερο;
Και τα δύο. Τα παιδιά σε αποφορτίζουν, γιατί αλλάζεις παραστάσεις και είσαι με πρόσωπα που αγαπάς και περνάς όμορφα. Από την άλλη, σε φορτίζουν διότι και αυτά έχουν τις δικές τους ανάγκες. Διότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει 13-14 ώρες την ημέρα και άρα δεν έχω τον χρόνο να περάσω μαζί τους που περνούν άλλοι πατέρες ίσως. Αυτό είναι κάτι το οποίο εμένα με φορτίζει, δηλαδή το γεγονός ότι δεν έχω όσο ελεύθερο χρόνο θα ήθελα για τα παιδιά μου.
Αλλά, από την άλλη, αν με ρωτάς τι προτιμάς να κάνεις: να πας σε ένα μπαρ και να πίνεις ποτά μέχρι το βράδυ ή να πας και να παίξεις με τα παιδιά σου, ναι, πλέον προτιμώ να πάω να παίξω με τα παιδιά.
Και τα δύο. Τα παιδιά σε αποφορτίζουν, γιατί αλλάζεις παραστάσεις και είσαι με πρόσωπα που αγαπάς και περνάς όμορφα. Από την άλλη, σε φορτίζουν διότι και αυτά έχουν τις δικές τους ανάγκες. Διότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει 13-14 ώρες την ημέρα και άρα δεν έχω τον χρόνο να περάσω μαζί τους που περνούν άλλοι πατέρες ίσως. Αυτό είναι κάτι το οποίο εμένα με φορτίζει, δηλαδή το γεγονός ότι δεν έχω όσο ελεύθερο χρόνο θα ήθελα για τα παιδιά μου.
Αλλά, από την άλλη, αν με ρωτάς τι προτιμάς να κάνεις: να πας σε ένα μπαρ και να πίνεις ποτά μέχρι το βράδυ ή να πας και να παίξεις με τα παιδιά σου, ναι, πλέον προτιμώ να πάω να παίξω με τα παιδιά.
– Σε σχέση με
τη γενικότερη μαυρίλα που λέγαμε πριν, σε αγχώνει λίγο παραπάνω η
κατάσταση λόγω παιδιών; Γεγονότα, δηλαδή, που όταν ήσουν εργένης
ενδεχομένως να τα αντιμετώπιζες πιο “ψυχρά” και ψύχραιμα, ενώ τώρα σε κάνουν να σκέφτεσαι “σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά μου”;
Όχι. Προσπαθώ να το δω λίγο αισιόδοξα και να πω ότι η δική μας η γενιά έφαγε όλη τη μαυρίλα και τα “σκατά” της εποχής αυτής. Και ευτυχώς που τη φάγαμε εμείς όλη αυτήν την περίοδο της κρίσης και των πολύ δύσκολων, για να έχουν μια καλύτερη εποχή να ζήσουν τα παιδιά μας. Γιατί θεωρώ ότι αυτό το πράγμα θα συνέβαινε. Συνέβη στη δική μας γενιά και στη δική μας εποχή. Αν δεν συνέβαινε τώρα, θα συνέβαινε σε 10 ή σε 20 χρόνια.
Μακάρι, μέσα από όλο αυτό, αυτή η χώρα να βγει καλύτερη και πιο δυνατή, πιο συγκροτημένη και πιο σοφή, για να έχουν ένα καλύτερο αύριο τα δικά μας παιδιά. Και αν έπρεπε να το “φάει” κάποιος, προτιμώ να το φάω εγώ, πάρα να το φάνε τα παιδιά.
Όχι. Προσπαθώ να το δω λίγο αισιόδοξα και να πω ότι η δική μας η γενιά έφαγε όλη τη μαυρίλα και τα “σκατά” της εποχής αυτής. Και ευτυχώς που τη φάγαμε εμείς όλη αυτήν την περίοδο της κρίσης και των πολύ δύσκολων, για να έχουν μια καλύτερη εποχή να ζήσουν τα παιδιά μας. Γιατί θεωρώ ότι αυτό το πράγμα θα συνέβαινε. Συνέβη στη δική μας γενιά και στη δική μας εποχή. Αν δεν συνέβαινε τώρα, θα συνέβαινε σε 10 ή σε 20 χρόνια.
Μακάρι, μέσα από όλο αυτό, αυτή η χώρα να βγει καλύτερη και πιο δυνατή, πιο συγκροτημένη και πιο σοφή, για να έχουν ένα καλύτερο αύριο τα δικά μας παιδιά. Και αν έπρεπε να το “φάει” κάποιος, προτιμώ να το φάω εγώ, πάρα να το φάνε τα παιδιά.
– Έχεις κάποιο απωθημένο από άποψη θεματολογίας ή φιλοξενούμενου;
Έχω ένα απωθημένο, το οποίο δεν είναι εύκολο να ικανοποιηθεί σε αυτήν τη φάση. Θα ήθελα να κάνω μια ταξιδιωτική εκπομπή, να γυρίσω τον κόσμο και να παρουσιάσω τους Έλληνες, οι οποίοι αυτήν τη στιγμή είναι σε 230 χώρες. Έχουμε μια εκπληκτική παρουσία, που δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς! Στις πιο απίθανες χώρες του κόσμου και στα πιο τρελά μέρη του πλανήτη υπάρχουν Έλληνες αυτήν τη στιγμή.
Θα ήθελα, λοιπόν, να βρω 1-2 χρόνια από τη ζωή μου, να γυρίσω τον κόσμο και να παρουσιάσω αυτήν την άγνωστη Ελλάδα που υπάρχει στα 7 σημεία του πλανήτη. Όσο κάνω δελτίο ειδήσεων, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Έχω ένα απωθημένο, το οποίο δεν είναι εύκολο να ικανοποιηθεί σε αυτήν τη φάση. Θα ήθελα να κάνω μια ταξιδιωτική εκπομπή, να γυρίσω τον κόσμο και να παρουσιάσω τους Έλληνες, οι οποίοι αυτήν τη στιγμή είναι σε 230 χώρες. Έχουμε μια εκπληκτική παρουσία, που δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς! Στις πιο απίθανες χώρες του κόσμου και στα πιο τρελά μέρη του πλανήτη υπάρχουν Έλληνες αυτήν τη στιγμή.
Θα ήθελα, λοιπόν, να βρω 1-2 χρόνια από τη ζωή μου, να γυρίσω τον κόσμο και να παρουσιάσω αυτήν την άγνωστη Ελλάδα που υπάρχει στα 7 σημεία του πλανήτη. Όσο κάνω δελτίο ειδήσεων, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
– Υπάρχει κάτι που σε κάνει να νιώθεις αισιοδοξία για το μέλλον;
Νιώθω αισιόδοξος για το μέλλον, ξεκινώντας από την παραδοχή ότι είναι πολύ δύσκολο να πάμε παρακάτω. Άρα, όταν έχεις κατέβει στο 3ο υπόγειο που είμαστε εμείς αυτήν τη στιγμή, ε, προσδοκάς ότι 4ο υπόγειο δεν υπάρχει!
Νιώθω αισιόδοξος για το μέλλον, ξεκινώντας από την παραδοχή ότι είναι πολύ δύσκολο να πάμε παρακάτω. Άρα, όταν έχεις κατέβει στο 3ο υπόγειο που είμαστε εμείς αυτήν τη στιγμή, ε, προσδοκάς ότι 4ο υπόγειο δεν υπάρχει!
– Αυτό λέγαμε και στο 1ο υπόγειο. Ότι δεν υπάρχει 2ο…
Εγώ είχα σημαδέψει κατευθείαν το 3ο υπόγειο, δεν περίμενα ότι θα σταματήσουμε στο 1ο! Άρα, είμαστε κάπου που εγώ έχω βάλει τον προσωπικό μου πήχη μαυρίλας, ας πούμε. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να πάμε χειρότερα, αλλά θεωρώ ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα· όχι φανταστικά καλύτερα. Δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα ζούμε σε έναν καταπληκτικό κόσμο, ούτε θα γίνουμε Ελβετία, αλλά έχουμε πάρει μαθήματα από την κρίση, έχουμε “στρώσει” κάποια πράγματα.
Θεωρώ και ελπίζω ότι έχουμε βάλει και λίγο, λίγο, μυαλό ως λαός. Να ξανασυζητήσουμε σε 3 χρόνια, να δούμε αν έπεσα μέσα!
Εγώ είχα σημαδέψει κατευθείαν το 3ο υπόγειο, δεν περίμενα ότι θα σταματήσουμε στο 1ο! Άρα, είμαστε κάπου που εγώ έχω βάλει τον προσωπικό μου πήχη μαυρίλας, ας πούμε. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να πάμε χειρότερα, αλλά θεωρώ ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα· όχι φανταστικά καλύτερα. Δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα ζούμε σε έναν καταπληκτικό κόσμο, ούτε θα γίνουμε Ελβετία, αλλά έχουμε πάρει μαθήματα από την κρίση, έχουμε “στρώσει” κάποια πράγματα.
Θεωρώ και ελπίζω ότι έχουμε βάλει και λίγο, λίγο, μυαλό ως λαός. Να ξανασυζητήσουμε σε 3 χρόνια, να δούμε αν έπεσα μέσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου