Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΡΟΪΤΕΡ ΕΔΩΣΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ PEOPLE ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ! ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΡΟΪΤΕΡ!

Εδώ και δύο εβδομάδες μετακινήθηκε το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 την ίδια ώρα με το δελτίο που παρουσιάζεις στον Alpha. Τα νούμερα τηλεθέασης δείχνουν πως παραμένετε πρώτοι. Ήταν μια περίοδος πίεσης για σένα;
Αυτή η ζώνη των 19.00 είναι πολύ περίεργη, γιατί έχει από όλα. Έχει αμιγώς ενημερωτικές εκπομπές, όπως του Μπογδάνου, έχει το δελτίο του Νίκου Ευαγγελάτου, έχει σαπουνόπερες, που δύσκολα χτυπιούνται από τα δελτία ειδήσεων, αφού πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν να παρακολουθήσουν κάτι πιο «ελαφρύ». Πλέον, η ζώνη αυτή διαθέτει ένα ακόμη δελτίο. Νομίζω πως είναι η πιο ανταγωνιστική ζώνη της ελληνικής τηλεόρασης. Και όταν μέσα από όλο αυτό καταφέρνεις να εξακολουθείς να προηγείσαι και να κλείνεις τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες μπροστά, αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί. Μακάρι να συνεχίσουμε έτσι! Δεν αλλάξαμε κάτι στο δελτίο, συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε και πριν. Όλο αυτό βέβαια δικαιώνει μια απόφαση που πήρε ο Alpha οκτώ χρόνια πριν. Τότε όλοι έλεγαν πως είναι μια τεράστια βλακεία που μεταφέρουμε το δελτίο στις 19.00, απέναντι στις σαπουνόπερες, πως φεύγουμε από τον ανταγωνισμό. Αποδείχτηκε πως το δελτίο του Alpha δεν καταστράφηκε που πήγε απέναντι στις σαπουνόπερες, καθώς όλα αυτά τα χρόνια «τρέχει» με εξαιρετικά νούμερα. Επίσης, αποδεικνύεται πως αυτό που έκανε πρώτος ο Alpha το κάνουν και άλλοι, οκτώ χρόνια μετά. Καλοδεχούμενος ο ανταγωνισμός, λοιπόν. Ο ΑΝΤ1 διαθέτει ένα ισχυρό δελτίο και χαιρόμαστε που προς το παρόν εμείς πάμε καλά.
Αν ερχόταν μια ημέρα που θα έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα στην Αυτοψία και το δελτίο ειδήσεων, τι θα επέλεγες;
Καλή ερώτηση, δύσκολη απάντηση. Το δελτίο ειδήσεων είναι ό,τι πιο απαιτητικό μπορεί να κάνει ένας δημοσιογράφος. Έχει απαιτητικούς ρυθμούς και καθημερινά πρέπει να είσαι απόλυτα ενημερωμένος για όσα συμβαίνουν σε όλους τους τομείς. Η Αυτοψία, από την άλλη, είναι μια εκπομπή που μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω τα θέματα που θέλω, να εκφραστώ διαφορετικά, να είμαι πιο χαλαρός. Εύχομαι να μη φτάσω στο σημείο να χρειαστεί να επιλέξω. Κοιτάζω να βάζω πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη, προσέχοντας να μην τα σπάσω.
Ποιο είναι εκείνο το ρεπορτάζ στην Αυτοψία που ακόμη το κυνηγάς για να το «δέσεις» και να το παρουσιάσεις;
Υπάρχουν πολλά θέματα σε εξέλιξη, που ελπίζω να παρουσιάσουμε πριν το τέλος της χρονιάς. Αυτό που, επί δέκα χρόνια κυνηγάω αλλά δεν το έχω καταφέρει, επειδή έχει να κάνει με τη νοοτροπία των Ελλήνων πολιτικών σε μεγάλο βαθμό, είναι να φωτίσουμε αθέατες καθημερινές στιγμές τους. Θα ήθελα να παρουσιάσουμε το 24ωρο του Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου, στη λογική που το κάνουν τα αμερικανικά δίκτυα, ή να δείξουμε την ανθρώπινη πλευρά του. Βλέπεις τον Obama, για παράδειγμα, που παίρνει μια πίτσα και την πετάει στο κεφάλι της γυναίκας του. Εκεί, όμως, διαχειρίζονται τα media πολύ χαλαρά. Οι δικοί μας πολιτικοί είναι πολύ μακριά από αυτό. Αυτή είναι η κύρια δυσκολία που αντιμετωπίζω: Να πείσω πολιτικούς αρχηγούς και πρόσωπα της πολιτικής να βγάλουν το πιο ανθρώπινο κομμάτι του εαυτού τους. Νομίζω πως θα τους έκανε και καλό. Δεν νομίζω πως ο ψηφοφόρος θέλει ανθρώπους που είναι «πολιτικοί και τίποτε άλλο».
Θεωρείς πως φταίνε οι σύμβουλοι των πολιτικών;
Ίσως είναι μια ευθυνοφοβία των συμβούλων, αλλά και μια προσπάθεια να μη βγουν προς τα έξω ελαττώματα, αδυναμίες ή οτιδήποτε άλλο. Θεωρώ, όμως, πως είναι εντελώς λάθος αυτή η προσέγγιση και πως ο κόσμος θα εκτιμήσει όποιον το τολμήσει. Η εποχή του ’60, του Μαυρογιαλούρου, που ο πολιτικός έπρεπε να έχει μια μεγάλη μαύρη Mercedes, να φορά ένα πολύ ωραίο κοστούμι και να φορά και τακούνι για να φαίνεται πιο ψηλός, πιο μεγαλοπρεπής, ώστε να τον ψηφίζει ο άνθρωπος στο χωριό, έχουν τελειώσει. Πλέον, ο κόσμος θέλει τον πολιτικό σαν εμάς, για να μπορεί να συνεννοηθεί μαζί του. Αυτό ελάχιστοι το έχουν καταλάβει. Για αυτό και αποδεικνύονται και Μαυρογιαλούροι στη συμπεριφορά.
Μέσω των social media, οι πολίτες έχουν ένα βήμα για να σχολιάσουν πράξεις και συμπεριφορές δημοσίων προσώπων. Το είδαμε πρόσφατα με τη φράση του Λάκη Λαζόπουλου για τους ανάπηρους, αλλά και με όσους σχολίασαν τους στίχους του Παντελή Παντελίδη για την Κύπρο πριν το δυστύχημα. Πιστεύεις πως τα δημόσια πρόσωπα θα γίνουν πιο προσεκτικά όσο περνά ο καιρός;
Πιστεύω πως όσο περνάει ο χρόνος θα καταργηθεί αυτό που ονομάζεται «δημόσια πρόσωπα». Δημόσιο πρόσωπο είναι ο οποιοσδήποτε που γράφει κάτι δημόσια, από τη στιγμή που έχει «δημόσιο λόγο» μέσω των social media. Αυτό είναι καλό, γιατί έτσι υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία. Δεν μπορεί να εκφράζομαι μόνο εγώ επειδή βρίσκομαι σε έναν τηλεοπτικό σταθμό. Τώρα, αν αυτό καθιστά τα δημόσια πρόσωπα πιο προσεκτικά, δεν μπορώ να το ξέρω. Η πράξη έχει δείξει πως όχι. Απλά είναι πιο εύκολο για τον πολίτη να τιμωρήσει κάποιον που θεωρεί πως εκφράζεται λάθος ή ξεφεύγει. Αν αυτό είναι μια μορφή καλύτερης δημοκρατίας, τότε είναι ευπρόσδεκτη.
Μέσω της Αυτοψίας προσέγγισες το χαμό του Παντελίδη από την πιο ορθή γωνία, αυτήν της οδηγικής συμπεριφοράς. Πιστεύεις πως η τηλεόραση μπορεί να επηρεάσει και την επομένη να βάλουν δέκα άνθρωποι παραπάνω τη ζώνη ασφαλείας;
Χάρηκα που αυτή η εκπομπή σημείωσε υψηλή τηλεθέαση. Γιατί πολλές φορές λένε πως δεν πρέπει να κάνουμε εκπομπές στην τηλεόραση που δίνουν ένα μήνυμα, επειδή ο κόσμος δεν τις βλέπει. Ο κόσμος, λοιπόν, είδε μια εκπομπή που είχε το μήνυμα «παιδιά, προσέξτε γιατί τα πράγματα στους δρόμους είναι δύσκολα και υπάρχουν πολλοί “Παντελίδηδες” ανάμεσά μας που ζούνε δράματα». Είτε επειδή χάθηκαν άνθρωποι, είτε επειδή έμειναν ανάπηροι, είτε επειδή υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να μη μείνουν ανάπηροι. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τα πραγματικά δράματα της ασφάλτου και όταν η εκπομπή πηγαίνει καλά σε νούμερα και αποσπά εξαιρετικά σχόλια, αυτό με ευχαριστεί. Αν χάρη σε αυτή την εκπομπή έβαλαν και δέκα άνθρωποι παραπάνω τη ζώνη τους, μακάρι! Μακάρι και να ελάττωσαν την ταχύτητα με την οποία κινούνται!

Αυτή την εποχή, μαζί με τη σύζυγό σου περιμένετε το δεύτερο παιδί σας. Έχεις την ίδια αγωνία που είχες στην πρώτη εγκυμοσύνη;

Περιμένοντας το δεύτερο μωρό, τα πράγματα είναι σίγουρα καλύτερα. Πλέον έχεις μάθει πολλά, έχεις προσαρμοστεί στα δεδομένα. Από εκεί και πέρα, να με ρωτήσεις ξανά όταν έρθει το μωρό, γιατί έχω ακούσει πάρα πολλά για το τι σημαίνει δύο μωρά σε ένα σπίτι. Οπότε η αναμονή είναι εύκολη. Το «μετά» δεν ξέρω.
Όταν ένας άντρας γίνεται πατέρας, σταματάει να είναι και παιδί; Επειδή οι γυναίκες συνήθως χαρακτηρίζουν τους άνδρες «παιδιά».
Δεν θεωρώ πως ο άντρας σταματά να είναι παιδί. Σίγουρα όμως αλλάζει. Όσο σε αλλάζει ένα παιδί, δεν σε έχει αλλάξει όλη η ζωή μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Είναι το αίσθημα της ευθύνης κυρίως. Ένα μικρό πλάσμα, που δεν έχει καμία δύναμη στον κόσμο για να στηριχτεί, εξαρτάται πλήρως από εσένα και εσύ είσαι υπεύθυνος για αυτό. Επίσης, αυτό το τελείως αγνό συναίσθημα που σου βγάζει ένα μωράκι νομίζω πως αλλάζει ριζικά έναν άνθρωπο. Εμένα τουλάχιστον με έχει αλλάξει. Πλέον, ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου σε αυτό τον κόσμο. Σε κάνει να νιώθεις ενοχές για πράγματα που σε στερούν από εκείνο, όπως η δουλειά. Παλιά, δεν με ενδιέφερε να δουλέψω και δεκαπέντε ώρες τη μέρα. Τώρα με πειράζει, γιατί δεν είμαι κοντά σε ένα μωρό που με ζητάει. Το παιδί σου σε κάνει πιο υπεύθυνο, πιο προσεκτικό, πιο καλό οδηγό, πιο καλό πολίτη, γιατί πλέον αποτελείς και παράδειγμα. Σε αλλάζει προς το καλύτερο.
Όλη αυτή η αλλαγή τι σε έχει κάνει να αφήσεις πίσω συνειδητά; Κάποια χόμπι, για παράδειγμα.
Χόμπι δεν έχω αφήσει πίσω, επειδή πολύ απλά μου έχουν μείνει πάρα πολύ λίγα. Αλλά κοιτάς να μην αφήσεις πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ωραία, γιατί αυτό θα σου βγει στην πορεία της ζωής σου. Προσπαθώ να γυμνάζομαι, να αθλούμαι, να παίζω μπάσκετ. Προσπαθώ να έχω ελεύθερο χρόνο, δεν ταξιδεύω πλέον μόνος μου, βγαίνω λιγότερο τα βραδιά. Αυτά γίνονται συνειδητά.
Έχεις γίνει πιο ευαίσθητος;
Προφανώς. Τώρα που ζω, μέσω του δελτίου, όλες αυτές τις εικόνες με τα παιδάκια στην Ειδομένη, αυτόματα μέσα μου κάνω την αντανάκλαση πως αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει και στο δικό μου παιδί ή την οικογένειά μου. Η ύπαρξη ενός παιδιού τσιτώνει τις αισθήσεις και τις ευαισθησίες.
Δεν έχω παιδιά, αλλά αν σκεφτώ πως θα έχω κόρη και κάποια στιγμή θα γίνει 18 χρόνων και θα βγαίνει, τρομοκρατούμαι. Το σκέφτεσαι εσύ;
Αυτά τα ζητήματα τα έχω λύσει μέσα μου. Στα 13 θα μπει στο μοναστήρι και όλα θα πάνε καλά.
Περιμένετε δεύτερη κόρη…
Θα έχει η μία την άλλη για παρέα στο μοναστήρι. Θα είναι στα Μετέωρα, που είναι και ο βράχος ψηλός!
Κάνετε τις απαραίτητες ετοιμασίες για τον ερχομό της μικρής;
Επειδή και το δεύτερο παιδί θα είναι κορίτσι, δεν χρειαζόμαστε ιδιαίτερες ετοιμασίες.
Ως άντρας τρέχεις για φαγητά μέσα στη νύχτα;
Νομίζω πως αυτά είναι βγαλμένα από ταινίες, να ξυπνά μια γυναίκα και να ζητά προφιτερόλ με τζατζίκι, για παράδειγμα. Τουλάχιστον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στην περίπτωσή μας. Θεωρώ πως είναι λίγο fiction αυτό.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιχνίδι με τη μικρή Νάντια;
Δεν υπάρχει αγαπημένο μου παιχνίδι. Το αγαπημένο παιχνίδι καθορίζεται από εκείνη, αφού εκείνη είναι και το αφεντικό της υπόθεσης. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Ό,τι μας βαρέσει το κεφάλι κάθε στιγμή. Από το πιο απλό, να παίξουμε με ένα μπαλάκι, μέχρι το να πάμε στις κούνιες ή βόλτα. Ό,τι πει το αφεντικό.

Πώς αποφορτίζεσαι από την καθημερινή ένταση;
Ανάλογα. Μπορεί να αποφορτιστώ γυρνώντας σπίτι και παίζοντας με τη μικρή. Μπορώ να φύγω από το γραφείο στις 23.00 και να πάω κατευθείαν για μπάσκετ μέχρι τη 01.00. Μπορεί να πάω για ένα ποτό με δύο φίλους, όποτε κάτσει. Μπορεί απλά να κάτσω στο γραφείο και να ξεφυλλίσω τις εφημερίδες που δεν έχω προλάβει να διαβάσω. Μπορεί ακόμη και στο γυμναστήριο να διαβάσω εφημερίδες. Μπορεί και να γυρίσω στο σπίτι, να κάτσω σ’ έναν καναπέ και να κοιτάζω απλά τον τοίχο. Είναι ανάλογα τη μέρα. Όταν είσαι σε ένταση δεκαπέντε ώρες καθημερινά, κάπως πρέπει να ξεφεύγεις από όλο αυτό.
Ποια μέρα θα θυμάσαι για καιρό, από την άποψη της πίεσης;
Τις βραδιές των εκλογών. Όταν είσαι επί οκτώ ώρες στον αέρα και δεν μπορείς για κανένα λόγο να βγεις από το στούντιο, ενώ παράλληλα έχεις να διαχειριστείς έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών, εικόνων, εναλλαγών συναισθημάτων… Είναι από τις πιο μεγάλες δοκιμασίες που μπορεί να έχει ένας δημοσιογράφος.

Από την άλλη, τη γουστάρεις κιόλας αυτή τη βραδιά;
Φυσικά. Δεν τη γουστάρω, όμως, ώστε να επαναλαμβάνεται κάθε τρεις μήνες! Αυτή η χρονιά που πέρασε με τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις νομίζω πως ήταν στα όρια των δημοσιογραφικών μηχανισμών, των παρουσιαστών, αλλά και όλου του κόσμου. Αν θες πάντως να σου πω για ένα συγκεκριμένο γεγονός, θα σου πω αυτό: Είμαι γεννημένος στις 11 Σεπτεμβρίου. Καταλαβαίνεις πως στην επίθεση στους Δίδυμους Πύργους όλοι πήγαν στο πάρτι μου, εκτός από εμένα.
Παρακολουθείς την τηλεοπτική σου εξέλιξη;
Όχι, δεν βλέπω τα δελτία που παρουσιάζω.
Το πρώτο δελτίο που έχεις εκφωνήσει δεν το έχεις δει;
Ειδικά το πρώτο δελτίο επέλεξα να μην το δω, γιατί μετά θα έφτανα στα όρια της κατάθλιψης. Γενικά, από το να δω το δελτίο ειδήσεων που παρουσίασα, προτιμώ να δω τα δελτία του ανταγωνισμού, για να δω τι χάσαμε, τι κάναμε καλύτερα ή χειρότερα. Βλέπω τις εκπομπές όταν παίζονται στον αέρα, για να δω λάθη.
Θα σε περιέγραφες ως αυστηρό σε σχέση με τον εαυτό σου;
Πιο πολύ ως ρεαλιστή. Δεν αυτοκαλοπιάνομαι. Και δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που το κάνουν και θεωρούν πως δεν κάνουν ποτέ τίποτε κακό ή στραβό.
Ψάχνοντας να βρω πράγματα για σένα, εντόπισα το όνομά σου σε λίστα με τους «πιο σέξι μπαμπάδες». Το ήξερες;
Όχι.
Είσαι στην πεντάδα μαζί με τον Σάκη Ρουβά, τον Θοδωρή Μαραντίνη και δύο ακόμη που δεν θυμάμαι.
Είναι καλό ή κακό αυτό;
Τιμητικό;
Μάλλον.
Έχεις λογαριασμούς στα social media;
Έχω Twitter, Facebook και Instagram. Παλεύω να προλαβαίνω να τα διαχειρίζομαι όλα αυτά, γιατί απαιτούν χρόνο. Και χρόνος δεν υπάρχει.